Вясновае надвор'е. Яркае сонца сваімі праменямі лашчыць наваколле. Птушкі заліваюцца звонкім шчэбетам.
Настрой у юнака прыўзняты. Ён сёння дэмабілізуецца з арміі. Свае баявыя машыны перадаў навабранцу, праінструктаваў яго, а потым забег да свайго камандзіра, каб развітацца. Той пажадаў хлопцу поспехаў на жыццёвым шляху, падзякаваў за ўзорную службу. Не хочацца развітвацца са сваімі лепшымі кадрамі. У гэты час увайшоў маладзенькі салдат з новага папаўнення і далажыў па ўсёй форме аб выкананні задання. Яму патрэбна было заправіць машыны палівам. Але тут адбыўся канфуз. Аказваецца, што ў машыны ён заліў не паліва, а антыфрыз. Не разабраўся хлопец у каністрах Трэба вучыць маладыя кадры.
Сяргей, так звалі дэмабілізаванага салдата, ехаў у маршрутцы дадому. Праз вокны машыны мільгалі лясныя краявіды. На сэрцы панавала радасць перад блізкай сустрэчай з роднымі. Адзін рубеж жыцця пераадолены. Успаміналіся першыя месяцы службы. Было цяжка прывыкнуць да фізічнай нагрузкі, армейскай дысцыпліны. Паступова набываўся вопыт. У розных сітуацыях даведаўся аб межах сваіх магчымасцяў. Набіраў фізічную форму, асвойваў новыя спецыяльнасці. Так ён навучыўся рамантаваць складаную баявую тэхніку.
У салоне маршруткі гучала песня як пад заказ: «Отслужу, как надо, и вернусь!» Усё было спакойна. Але раптам машына незапланавана спынілася. Паломка ў маторы. Вось тут і спатрэбіліся тэхнічныя ўменні нашага героя. Разам з кіроўцам хутка адрамантавалі – і зноў у дарогу.
Пасажыры дзякавалі Сяргею за дапамогу. А яму не цярпелася хутчэй даехаць да роднай хаты. Там яго чакала бабуля, якая на вечарыне пры адпраўцы ў армію дала яму наказ: «Служы, унучак, добра. Не падводзь камандзіраў і памяць дзеда». І ён не падвёў!
Родная матуля штомесяц пасылала гасцінцы. Салдацкае брацтва іх дзяліла пароўну і радавалася такім прывітанням з дому. З цяплом думаў юнак пра хуткую сустрэчу з бацькам, які для яго з'яўляецца аўтарытэтам і падтрымкай. Лёгкая ўсмешка прабегла па твары. Ён успомніў пра сваю дзяўчыну, якая не забывала каханага. Кожны тыдзень атрымліваў ад яе лісты. У арміі мець падтрымку ад родных і блізкіх дарагога каштуе.
І вось ідзе Сяргей упэўненым крокам па роднай вёсцы з кветкамі ў руках. Знаёмыя вітаюцца і віншуюць. Ён нарэшце дома. Хутка адбудзецца радасная сустрэча з дарагімі яму людзьмі. А наперадзе яго чакаюць цікавыя справы і новы этап жыцця.