Пішуць жыхары Рэчыцкага раёна. Цімурка і снегавік
Источник: Dneprovec.by Фото: прадастаўлена аўтарам
Зіма. Выпаў пушысты бялюткі снег. Аднойчы я паехаў праведаць маленькага ўнука. Мы сядзелі ва ўтульнай кватэры, размаўлялі, пілі чай. Раптам Цімурка, глянуўшы ў акно, закрычаў:
– Зірніце, а суседскі хлопчык Максімка з бацькам зляпілі снегавіка! – а потым звярнуўcя да мяне. – Дзед, а давай і мы зробім свайго снегавіка, яшчэ лепшага!
Я спачатку аднекваўся, але Цімурка настойліва цягнуў мяне за руку:
– Ну, дзед, ну, давай, згаджайся хутчэй.
Самі ведаеце, я вымушаны быў даць дабро. Тым больш што ўнук пачаў апранацца.
Мы выйшлі ў двор. Дзень стаяў прыгожы, вакол белым-бела. І мы ўзяліся за справу: пачалі ляпіць снегавіка. Цімурка вельмі старанна адносіўся да задумкі, хоць калі-нікалі ў мой бок ляцелі снежкі. Нарэшце праца была скончана, засталося разабрацца з тварам.
– Я сам! – заявіў унук і пабег да хаты за морквай і вугельчыкамі. З усмешкай я назіраў, як гэты маленькі чалавек старанна завіхаецца вакол снегавіка.
– Ну вось і атрымаўся снегавік, – пахваліўся Цімурка. – Самы прыгожы.
Я зірнуў на вынік: сапраўды, як жывы.
