1736К Дню освобождения города Речицы и Речицкого района от немецко-фашистских захватчиков. Память сердца не может молчать
Источник: Dneprovec.by Фото: предоставлено Клавдией Воробьёвой
Прошлое, воспоминания никуда не уходят. Они живут в многих из нас, колобродят и не дают спать. Уже сколько лет прошло, как окончилась Великая Отечественная, а тема эта – неисчерпаема. Велика боль, и память сердца не может молчать, ей надо выговориться.
Вот так и эта история семьи Воробьёвых, изложенная автором Клавдией Васильевной в стихотворной форме. В основе произведения – судьба отца Василия Ивановича Воробьёва (1911 г. р.), пропавшего без вести в годы войны, и матери Варвары Ефимовны (1913 г. р.). Письмо от Клавдии Васильевны передал Александр Щербин, главный специалист военкомата. Как выяснилось, женщина ведет поиск информации о своем отце. А покольку он родом из д. Речицы Чериковского района, она решила отправить письмо и в военкомат нашего города: а вдруг?
Памяці бацькі
Зусім не памятаю бацькі я свайго,
Загінуў ля беларускай рэчкі Проні.
Пражыў ён 32 гады ўсяго.
Не пасталее больш ужо ніколі.
Ад роднай вёскі блізка тая рэчка,
Растанне цягнецца ўсё жыццё.
Ваяваў, здаецца, недалечка,
Ды назаўжды пайшоў у небыццё.
Тут не вада, а кроў лілася.
Фронт дзевяць месяцаў стаяў.
Фашыст, як звер палёны, агрызаўся.
Зямлю запаланеную не аддаваў.
У сорак трэцім маці атрымала ліст:
«Ваш муж прапаў без весткі…»
Куды падзеўся чалавеча, куды знік?
Засталася ўдавой, малыя деткі…
Дзяцей было пяцёра, тым багата.
Шумлівыя, адно другога менш.
Прапаў вось муж, згарэлі рэчы, хата,
Хоць у пятлю ад гора маці лезь.
Дзе ж бацька пахаваны, дзе магіла,
Каб нізка пакланіцца мы маглі?
Смерць абаронцаў парадніла,
Не дачакаліся сыны…
Наш шлях пралёг праз мукі, здзекі,
Балюча ўспомніць, цяжка расказаць.
Нас лашчылі шурпатыя
ад працы рукі матулі нашай.
Хачу паклон бацькам аддаць…
